Ποίημα: Stamatina Vathi
Πέτρα στην πέτρα για ισορροπία,
ακροβατώντας σε μια νέα καταιγιστική ουσία,
ζητώντας την γνώση που θα σε εξυψώσει,
μέσα από της ζωής την εμπειρία.
Δάκρυ χυμένο, θάλασσας αλάτι,
που έχει γίνει ένα με της ψυχής το κάθε κομμάτι.
Ένα βουνό από αντιθέσεις σε δύσκολους δρόμους
και επικίνδυνες πλεύσεις.
Εσύ ένας ισορροπιστής μέσα από θηρία και αντιδράσεις.
Και κάτω το απόλυτο κενό,
χάσμα, τέλος, θανατηφόρος γκρεμός.
Ο εαυτός σου ο χειρότερος εχθρός.
Σκέψη διαπεραστική χωρίς όρια,
να σε διακτινίζει σε όλα τα δύσκολα τα περιθώρια.
Καρπός σκληρός, σύνθετος, συνολικός,
από το αίμα που έχει χυθεί,
από τα λάθη, από κάθε άυλη ουλή,
από το σκοτάδι που κρύβεις,
από τα λάθη, σκληρός ναυαγός.
Ένα κουκουνάρι, της φύσης καρπός.
Και στο τέλος Το ΦΩΣ.
Να παίζει σε κάθε μέρος του μυαλού σου,
σε κάθε φόβο, σε κάθε παρελθόν, μέλλον, παρόν.
Είμαι ζωντανός, ΖΩ.
Καθώς της δύσης το χάδι το ύστατο τελειώνει,
προσπαθώντας να εξημερώσεις το θηρίο μέσα σου
και ότι σε πληγώνει.
Καθώς βλέπεις τα πράγματα με άλλη μορφή ,
ένα τρίτο μάτι, αυτό της ψυχής να σε καθοδηγεί.
Έχεις χτυπήσει σε ξέρες,
έχεις δεχτεί φουρτούνες και άγριες φοβερές,
αλλά αυτή η δέσμη να σε αγκαλιάζει,
να σε φτάνει στο υπέρτατο, να σε ενθουσιάζει.
Είσαι εσύ, με άλλη σκέψη, νέα πνοή,
ατενίζοντας το γίγνεσθαι με άλλη οπτική.
Και η ηλιαχτίδα να σε χαϊδεύει, άλλη ζωή.
Φωτογραφία: Konstantinos Evgenidis
