Poem: Stamatina Vathi
Άκου άκου πως μιλώ,
κάνω παρέα με τον αετό.
Τα κλαδιά μου χέρια ανοιχτά,
προς τον ήλιο να τον χαϊδεύουν
και αυτός να ανταποδίδει και να τα χαιρετά.
Είμαι στην πιο ψηλή κορυφή,
ξέρω τι πάει να πει μοναξιά,
την έχω αισθανθεί πολύ.
Οι ρίζες μου τόσο βαθιές,
έχουν γίνει ένα με την γη, τόσο συμπαγές.
Οι ριπές του ανέμου με χτυπούν δυνατά,
ζηλεύουν που είμαι τόσο στον Θεό κοντά.
Τα φύλλα μου τα δέρνουν αλύπητα,
λυσομανούν χωρίς μυαλό,
με φθονούν ασύλληπτα, χωρίς αγάπη σε δυνατό σκοπό.
Αλλά εγώ εκεί,
βάζω τις ρίζες μου πιο βαθιά στο χώμα,
γίνομαι ένα με της γης το πλούσιο στρώμα.
Και μιλώ μόνο με τα πουλιά
και τον αετό τον βασιλιά.
Πηγαίνετε πηγαίνετε χέρια μου πιο ψηλά.
Και εσείς ρίζες και εσείς κλαδιά,
κάνετε χαράς σχέδια,
δώστε χρώμα σε όλο το γαλαζιο του Ουρανού,
σε όλο το καφέ, το γκρι, όλα τα χρώματα της ζωής.
Η μοναξιά δεν είναι τόσο σκληρή
και ας είμαι πάνω στην πιο ψηλή κορυφή.
Έχω τις αχτίδες του ήλιου και του φεγγαριού,
έχω το θρόισμα σαν γέλιο ενός μικρού παιδιού.
Πηγαίνετε πιο βαθιά και πιο ψηλά, η ζωή γρήγορα κυλά.
Πίνακας: Ανδρεας Πετουσης
